Helaas zie ik in mijn praktijk regelmatig de desastreuze gevolgen van een arbeidsconflict. De betrokkene zit vaak maanden tot zelfs jaren thuis en zo’n conflict heeft een enorme impact op het hele gezin. Ik durf zelfs te zeggen dat het in sommige situaties nooit meer helemaal goed komt.

Twee jaar geleden kwam er een man op mijn spreekuur die al jaren verwikkeld was in een steeds hoger oplopend conflict met zijn meerdere. Deze grote stoere man was 32 jaar (!) in dienst van de politie. De problemen begonnen na een incident op het werk waarna hij veel rugpijn bleef houden. Omdat hij motoragent was, kon hij zijn vak op een gegeven moment niet meer uitvoeren. Motorrijden was simpelweg te pijnlijk voor hem.

U kunt zich voorstellen dat wanneer je meer dan de helft van je leven een stoere, ervaren en enorm betrokken motoragent bent, je identiteit daar sterk mee verbonden is. Afscheid moeten nemen van die rol en op kantoor komen te zitten, ging deze aimabele man niet in de koude kleren zitten. De pijnklachten namen eerder toe dan af. Daarnaast ontstonden psychische klachten. En daarmee verslechterde ook de relatie tussen deze agent en zijn leidinggevende. Sterker nog: deze trok op een gegeven moment in twijfel of de pijnklachten wel echt waren, want had hij vóór het incident niet ook al rugklachten gehad?

Deze toon en deze benadering duwde mijn patiënt steeds verder weg van de weg naar herstel. De psychische klachten namen verder toe. Er ontstonden angsten, nachtmerries en herbelevingen. Na lang zoeken en strijden is de diagnose chronische PTSS gesteld. Hij is recent eervol ontslagen en met heel voorzichtige stapjes begonnen aan zijn herstel. Maar helaas zal dat waarschijnlijk nog jaren duren.

Had dit voorkomen kunnen worden? Ik ben overtuigd van wel. In het vroegste stadium had er erkenning moeten zijn voor de psychische belasting van deze agent. Bij klachten had er veel eerder gedacht moeten worden aan PTSS in plaats van te wantrouwen dat mijnheer echt wel wilde werken. In plaats daarvan had samen met hem onderzocht moeten worden naar wat er loos was.

Erkenning van zijn baas (lees: excuses) voor zijn verkeerde inschatting zou het herstel enorm helpen. Hij had begeleiding en ondersteuning nodig; door strijd zakte hij alleen maar dieper weg in het fysieke en psychische moeras.

De maatschappij heeft hiermee een heel bijzondere professional verloren: een man die zijn leerlingen probeerde te beschermen voor psychische trauma’s op vaak afschuwelijke plaatsen delict. Ten koste van zichzelf…