Herkent u dat? Je bent samen met je geliefde op vakantie onder perfecte omstandigheden. Het weer is heerlijk, de wijn zalig, de omgeving prachtig, maar toch gebeuren er telkens kleine dingen die irriteren… En nog een keer, en weer iets en uiteindelijk bekruipt mij een gevoel dat de liefste het niet goed doet. Dat hij het niet begrijpt; beperkt is in zijn communicatie. Een ruzie is dan zo ontstaan.

Om ruzie te maken heb je twee mensen nodig, om het op te lossen ook…

Wat gebeurt er dan eigenlijk? Is hier vanuit de kracht van erkenning een verklaring – en liever nog – een oplossing voor? Blijkbaar vinden er gedurende de vakantie kleine ontkenningen plaats: ontstaan er kleine gebreken aan erkenning. Niet heel duidelijk, maar heel subtiel. En belangrijker nog: dit gebeurt over en weer. Zoals je in een goed gesprek elkaar over en weer moet erkennen, aandacht moet geven door actief te luisteren, zo zou het in een relatie ook moeten gaan.

Het interessante is dat de ander zich op de een of andere manier (vaak voor mij onzichtbaar) óók niet erkent voelt. En dat ondanks dat ik tegenwoordig alles vertaal in wel of niet erkennen, ik helemaal niets kan verzinnen om mijn lief te erkennen (stap 1 in mijn boek).

Ik besef ook dat ik meer aandacht wil dan dat ik krijg. Dit is de zogenaamde aknowledgement gap: het verschil tussen de behoefte aan erkenning en de ervaren erkenning. Door deze gap te herkennen en te benoemen, voel ik de pijn afnemen.

Nu nog oefenen in delen. Dat voelt kwetsbaar en dan komt mijn ego in opstand (die denkt mij te beschermen tegen falen, maar bereikt daarmee het tegenovergestelde). Delen? Brrrr. Ik laat hem wel mijn blog lezen.

Door actief te luisteren, actief aandacht aan elkaar te geven (lees: elkaar te erkennen) blijft de emotionele bankrekening langer positief. Mediteren, compassie voor jezelf en de ander genereren en acceptatie van de situatie kan helpen, maar het blijft oefenen. Want om ruzie te maken heb je twee mensen nodig, om het op te lossen ook…