Als patiënten naar mij toekomen, ga ik ervan uit dat ze van mij advies willen. Ik vind het een voorrecht dat mensen een kwetsbaar onderwerp met mij willen en durven delen. Ik hoop natuurlijk dat ze dat willen omdat ik vertrouwen uitstraal, maar diep in mijn hart weet ik dat ze mij meestal in vertrouwen nemen omdat ik nu eenmaal arts ben.

Tijdens een consult is er altijd een moment waarop ik overga van actief luisteren naar de diagnose en bijbehorend advies. En in dat laatste wringt ‘m nog weleens de schoen.

Door als het ware naast de patiënt te gaan zitten (ik doe dat vaak in gedachte) zul je de patiënt beter ondersteunen.

Soms reageren mensen openlijk enthousiast op mijn advies en soms juist openlijk afwijzend. Als ze enthousiast reageren, voel ik mij erkend als kundige dokter. Fijn, volgende patiënt!

Maar als de patiënt neutraal of negatief reageert, vraag ik me af: wat ging er mis in dit consult? Blijkbaar is er ergens (vaak al helemaal aan het begin) iets mis gegaan in dit contact. En je raadt het al: ik geloof dat dit vaak een gebrek aan erkenning is geweest. Door te snel tot de conclusie te komen, door mijn invulling niet goed te checken bij de patiënt (bedoelt u dit?), door onvoldoende tijd te geven om de patiënt zijn of haar eigen verhaal – hélemaal – te laten doen. Allerlei factoren waardoor een patiënt zich aan het einde van het consult niet gehoord, niet gezien en daardoor ontevreden voelt.

Elk advies zal dan als een ongevraagd advies aanvoelen. Er zal geen positief effect zijn op het gedrag van de patiënt. De patiënt wéét namelijk wel dat hij moet stoppen met roken of af moet vallen. Hij wil aandacht en begrip.

Door werkelijk aandacht te hebben voor de mens aan de andere kant van het bureau en als het ware naast de patiënt te gaan zitten (ik doe dat vaak in gedachte) zul je de patiënt beter ondersteunen dan door een voor de hand liggend advies te geven.

Dus erken de vraag van een patiënt als een vraag van een mens. Ga erop in van mens tot mens en beiden zullen zich meer erkend voelen!