Afgelopen weekend mocht ik getuige zijn van een prachtig feest van erkenning. Het was geen huwelijk, maar wel een verbintenis door middel van een ceremonie. Een verbintenis die jaren daarvoor al aangegaan was, maar die nu bezegeld werd en in het openbaar erkend.

Ik weet dat het voor de bruid heel belangrijk was om dit samen met haar partner te organiseren, om samen aan dit feest te bouwen. Deze ceremonie is voor haar het symbool voor wat ze samen in de afgelopen jaren hebben opgebouwd, ieder op zijn eigen manier. Wat was het ontroerend om dit te mogen zien en om de gesproken woorden van liefde te mogen horen.

Ze horen bij elkaar, er is een officiële verbinding. Dat geeft rust.

Wat betekent die ontroering? Waarom voelde ik mij zo verbonden met deze twee mensen door de erkenning die zij elkaar gaven?

Openbare erkenning zoals een huwelijk stelt mensen gerust. Niet alleen voor diegenen die getuige mogen zijn van de liefdesverklaringen van twee mensen (en er zijn heel wat tranen weggepinkt), maar vooral ook voor de twee geliefden zelf. Het is duidelijk geworden: ze horen bij elkaar, er is een officiële verbinding. Dat geeft rust. Niet alleen juridisch en financieel, maar  juist door die erkenning van liefde die hardop naar elkaar wordt uitgesproken.

Alleen de mens verbindt zich op een manier waarbij zowel lichamelijke, emotionele én cognitieve aspecten in balans zijn. Er zijn wel dieren die een verbinding aangaan, maar dat is vooral gebaseerd op een sterke overlevingsdrang.

Deze twee mooie mensen hoefden dit verbond niet aan te gaan om te overleven. Toch raakt een openbare erkenning ons in onze kern. Misschien zelfs wel de kern van ons bestaan. Dat maakt zo’n feest van erkenning zo bijzonder.