Ik ben huisarts. Ik houd van mijn vak met al zijn bijzondere momenten van ontroering, spanning én ergernis. Omdat het zo dicht aan mijn hart ligt, ben ik ook kwetsbaar. Ik bedoel niet alleen dat ik mij vaak kwetsbaar voel om inhoudelijke redenen: dat ik een fout zou kunnen maken die een jarenlange tuchtzaak zou kunnen opleveren. Die angst is er zeker ook.

Maar ik bedoel hier vooral dat ik kwetsbaar ben doordat ik het liefst een dokter ben die als mens naast zijn medemens staat, en niet als dokter tegenover een patiënt. Dat maakt dat ik – zoveel als ik denk dat gepast is – mijzelf laat zien en kennen.

Afgelopen week hoorde ik van haar dochter dat haar moeder verhuist was naar een andere gemeente. En ze had geen afscheid van mij genomen!

Ik probeer de mens achter de klacht te ondersteunen bij het nemen van de juiste beslissingen. Beslissingen in relaties, werk, maar ook keuzes voor een betere gezondheid. Vaak is het beter voor iemand om een verwijzing naar de tweede lijn te voorkomen, dan in een cascade van onderzoeken terecht te komen, met evenzoveel angst en onzekerheid. Liever probeer ik samen met de patiënt te komen tot een gezondere lifestyle – door mijzelf te delen en relativerend om te gaan met onze menselijke zwakheden.

Toch werd ik deze week verrast door een gebrek aan erkenning. Ik had een vreselijk aardige meneer begeleid in zijn laatste maanden, voordat hij overleed aan een kwaadaardig gezwel. Naar mijn weten was het contact altijd goed en zijn vrouw schakelde regelmatig mijn hulp in. Afgelopen week hoorde ik van haar dochter dat deze mevrouw verhuist was naar een andere gemeente. En ze had geen afscheid van mij genomen! Onmiddellijk voelde ik me ontkent. Het deed een beetje pijn, twijfel sloeg toe: had ik iets niet goed gedaan? Nu, relativerend, denk ik dat er wellicht een andere reden voor is geweest, die niets met mij van doen was, maar toch…

Gelukkig word ik regelmatig wél erkend voor mijn menselijkheid in het contact. En die erkenning is broodnodig. Huisarts is een spannend beroep met iedere minuut de kans op een spoedvisite en iedere tien minuten het risico van een verkeerd besluit. Het is de erkenning van de patiënten waardoor ik – en ik denk vele artsen met mij – dit vak willen blijven volhouden. Maar als er een arts is die de behoefte aan erkenning ontkent, spreek ik die ook graag!

Wordt het niet eens tijd om te erkennen dat wij artsen die erkenning nodig hebben?