Jonge dieren zijn net als kleine kinderen zo ontzettend schattig omdat het hun eerste levensbehoefte is om erkend te worden: om door de moeder geaccepteerd en niet verstoten te worden. Bestaansrecht is daarom de meest basale vorm van erkenning.

Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn om je kinderen toch te erkennen voor wie ze zijn.

Langzaamaan gaan de kleintjes de wereld ontdekken en kruipen of lopen ze tegen grenzen aan. Grenzen van hun eigen kunnen of grenzen van wat de ouders acceptabel vinden. Nog steeds vinden de ouders hun kroost schattig en met liefdevolle aandacht houden ze hun kleintjes binnen de toegestane grenzen.

Naarmate de kinderen ouder worden, de grenzen opgerekt en de schattigheidsfactor kleiner, wordt de uitdaging voor opvoeders groter.
Als ouder wil je niets liever dan dat jouw kinderen gelukkige volwassenen worden. En daar ben jij als ouder verantwoordelijk voor, toch? Maar wat gebeurt er als die ontwikkeling niet volgens verwachting loopt? Als dat schattige jongetje stiekem uit zijn moeders portemonnee blijkt te stelen? Als dat lieve meisje blijkt te liegen over de telefoon die ze niet vergeten, maar verloren is? En dit zijn nog maar de eenvoudige te tackelen opvoedkundige hordes die je als ouder moet nemen.

Naarmate ze richting de pubertijd gaan, worden de problemen groter en intensiever. Je loopt tegen de grenzen van je eigen normen en waarden aan. Ongeacht of er ruimte is voor “een goed gesprek” of dat er wordt gezwegen voor de lieve vrede: er komen momenten waarop jouw lieve, schattige dreumes helemaal niet meer doet wat jij had gehoopt….

Ook hierbij wil ik een pleidooi houden voor de kracht van erkenning. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn om je kinderen toch te erkennen voor wie ze zijn. Want daar ligt de basis van het gelukkig kunnen zijn als volwassene: voelde jij je als kind volledig geaccepteerd voor wie je was?

Aan ons de taak als ouders om te blijven geloven in je kind als onderzoeker van grenzen en om toe te geven dat je als ouder ook worstelt met het managen van je eigen verwachtingen.